Als je Nederlander bent en ietwat geinteresseerd bent in interculturele communicatie, dan ken je vast het programma ‘Ik Vertrek’. Hierin worden Nederlanders gevolgd die naar het buitenland emigreren om daar een nieuw leven op te bouwen.
Voor mij geldt dit programma uiteraard als verplichte kost, zeg maar de TV-variant van vakliteratuur. Ik heb het even op Uitzendinggemist.nl nagekeken, en er zijn maar liefst 83 afleveringen met buitenlandse aventuren om van te genieten! Zo veel mensen, en vaak meer dan 1 stel (het zijn voornamelijk stellen die gevolgd zijn. Waren er geen singles die naar het buitenland vertrokken of zijn die minder leuk?) per aflevering, zijn er dus mee accoord gegaan dat hun eerste schreden op het buitenlandse pad op de voet gevolgd worden door een cameraploeg – en een paar maanden later door half Nederland.
Nou vraag ik mij af of deze 83 stellen een representatieve afspiegeling vormen van de vertrekkende Nederlander. Ik dacht altijd van niet, ik dacht dat de redactie van Ik Vertrek met zorg juist díe kandidaten uitzocht met de wildste plannen, de minst realistische verwachtingen en die ongehinderd door enige kennis van de plaatselijke taal en gebruiken zó het diepe insprongen. We willen toch allemaal drama zien? Het is niet goed voor je karma maar ik vrees dat leedvermaak nog altijd het beste vermaak is.
Nou liep ik een paar maanden geleden op de Emigratiebeurs in Houten toch het productieteam van Ik Vertrek tegen het lijf! (nou ja, tegen het lijf lopen…. ze hadden een stand). Natuurlijk kon ik het niet laten om een praatje te maken en hen mijn vermoedens voor te leggen. Wordt er toch bij hoog en laag beweerd dat het niet zo is! De producer zei wel dat alleen mensen die zelf hun avontuur organiseren in aanmerking komen (dus niet de traditionele expat die volledig verzorgd door zijn/haar bedrijf in het buitenland gestationeerd wordt), maar niet dat men geselecteerd wordt op gebrek aan voorbereiding.
Ik weet niet goed wat ik er van moet denken… Ik weiger te geloven dat mijn mede-vertrekker zo onzorgvuldig te werk gaat. Of zou er een hoop slimme editing aan te pas komen om het hele verhaal een stuk chaotischer, dramatischer en onvoorbereider over te laten komen dan hoe het in werkelijkheid is?
Ik zou graag horen van andere Nederlanders die naar het buitenland gegaan zijn… hoe hebben jullie het aangepakt en hoe zijn jullie verhalen te vergelijken met die van de Ik Vertrek deelnemers?