Een goed docent moet zijn mond kunnen houden

Globalizen_Blog_Abstract_03Ik praat graag, hou van een beetje theater, en ik heb geen problemen met anderen mijn mening te geven. Ik ben trainer en consultant, dus wat dat betreft heb ik wel een passend beroep gekozen. En een natuurlijk verlengstuk daarvan is dat ik ook lesgeef aan studenten. Door mijn energieke persoonlijkheid, praktijkervaring en mijn passie voor interculturele communicatie zijn mijn lessen altijd erg onderhoudend. Dat is leuk. Het punt is dat je als trainer en als docent eigenlijk helemaal niet veel moet praten. Je moet het leerproces van de student ondersteunen, niet hen entertainen. Dat was dus een leerpuntje voor mij. Ik heb dit pas geleden ontdekt dankzij vijf Chinese uitwisselingsstudenten die een intensieve cursus bijwoonden. Een paar uur in de cursus begon ik te merken dat de Chinese studenten altijd later waren met hun hand opsteken als ze het antwoord wisten dan de Europese studenten. En als er een groepsdiscussie gaande was, waren zij minder actief met het gesprek betrokken. In de lunchpauze had ik tijd om deze half-bewuste observaties te laten bezinken, en koppelde ik deze aan de spraakpatronen waarover ik in een boek van Lewis gelezen had. Als je aan het praten bent, luisteren Chinezen. Pas als je stopt met praten, beginnen zij de informatie te verwerken en een antwoord te formuleren. In de meeste Westerse culturen is de luisteraar niet 100% aan het luisteren, maar alvast zijn antwoord/ tegenvraag/ opmerking aan het formuleren. En in Latijns-Amerikaanse culturen wordt er niet eens gewacht totdat je uitgepraat bent, daar kan je gesprekspartner jou gewoon onderbreken om zijn ideeën in de groep te gooien!

Na de lunch begon ik, ten behoeve van de Chinese studenten, langere pauzes in te lassen. Ik stelde een vraag, en als niemand met het antwoord kwam, zou ik zelf na ongeveer 2 a 3 seconden zelf het antwoord gegeven hebben. Nu probeerde ik bewust 5 seconden lang te wachten (tel eens in je hoofd tot 5, dat is echt lang!). Het werkte! Niet alleen bij de Chinezen, maar ook veel Europese deelnemers hadden blijkbaar gewoon wat meer tijd nodig om rustig na te denken alvorens een antwoord te geven. Nu is vijf seconden lang absolute stilte voor Europese begrippen te lang, en beginnen mensen zich vaak ongemakkelijk te voelen (het hangt er namelijk maar net van af wat je gewend bent), maar je kunt de stilte breken door een stap opzij te zetten, een vragende blik te laten zien of een aanmoedigend geluid te maken. Ik heb gemerkt dat het rust brengt in mijn verhaal, rust die mensen nodig hebben om de nieuwe informatie op te slaan en te verwerken. Die verwerking leidt tot ideeën, vragen en voorbeelden, die de les verrijken, de stof dichterbij de studenten brengt, en de studenten ook zelf hun inbreng in de stof laat geven – alleen maar positieve effecten! Ik ben nog steeds erg druk en enthousiast, maar ik hou mijn lange pauzes er in, dankzij die vijf Chinese uitwisselingsstudenten!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *